توضیحات
بافت های فرسوده شهر تهران
بافت های فرسوده شهر تهران
بافت‌های فرسوده تنها مختص به ایران نیست و چرخه تغییرات شرایط کالبدی، اجتماعی و زیست محیطی شهرها باعث شده این پدیده به معضلی برای تمام شهرهای جهان تبدیل شود. معضلی که کانون مخاطره محسوب می‌شود و با توجه به تراکم جمعیت در این بافت‌ها علی‌رغم دسترسی محدود به خدمات شهری، جمعیت بیشتری نسبت به سایر بافت‌های شهری در آن زندگی می‌کنند که دسترسی به خدمات بهداشتی، درمانی و خدمات آموزشی برای آنها امکان‌پذیر نیست زیرا ورود وسایل نقلیه تامین ایمنی بافت و امنیت انسان‌های درون‌بافت غیرممکن است.
در حقیقت دسترسی ساکنان به خدمات شهری ناممکن و یا به شدت با محدودیت مواجه است.
پیشینه نوسازی و بهسازی بافت‌های فرسوده شهری در ایران از سال ۱۳۰۰ هجری شمسی آغاز و تا به امروز ادامه داشته است و در این مدت مداخله در بافت‌های فرسوده با دیدگاه ها و روش های مختلفی انجام شده که تعدد دیدگاه‌ها و رویکردها شاید ناشی از نبود تعریف یکسان از بافت‌های فرسوده بوده است.
بافت‌های مذکور در تهران مساحتی بالغ بر ۴۴۰۰ هکتار را شامل می‌شوند، به عبارت دیگر بیش از پنج درصد از مساحت شهر تهران را بافت‌های فرسوده شهری دربر می‌گیرد که ۳۵ درصد از بافت مسکونی را در بر می‌گیرد به ترتیب که منطقه ۱۰ حدود ۵۳ درصد، منطقه ۱۲ حدود ۳۷ درصد، منطقه ۱۷ معادل ۷۰ درصد و منطقه ۱۱ معادل ۲۸ درصد از بافت مسکونی‌شان را بافت‌های فرسوده شامل می‌شود.
اما سال‌ها این مسئله در سایه غفلت دولت و مدیریت شهری بی‌توجه مانده است و هریک دیگری را مسئول نوسازی معرفی می کنند تا جایی که مجتبی شاکری عضو شورای اسلامی شهر تهران در تذکری با اشاره به اینکه چندین میلیون پایتخت‌نشین در بافت فرسوده ساکن هستند گفت: تنها رسیدگی به بافت فرسوده منطقه ۱۲ کافی نیست، نباید از بافت فرسوده سایر مناطق تهران غافل شویم. باید چند درصد از بودجه شهرداری برای نوسازی بافت فرسوده اختصاص داده شود.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.